Najważniejsze wyścigi na świecie- Indianapolis500

Po napisaniu o GP Monako przyszła pora na drugą część cyklu „Najważniejsze wyścigi”

 

W tym sezonie odbędzie się 97 edycja Indianapolis500, coroczny wyścig, który odbywa się Stanach Zjednoczonych w ostatnią niedzielę maja.

 

Historia wyścigu:

Pierwszy wyścig odbył się 1909 roku i do dziś rozgrywany jest na torze Indianapolis Motor Speedway. W 1950-1960 wyścig ten był eliminacją mistrzostw świata Formuły1. Na początku cały ten tor pokryty był cegłami, dlatego nieoficjalna nazwa tego toru to „Brickyard” (nawet wyścig NASCAR na tym torze nazywa się „Brickyard 400”. Teraz z cegieł wykonana jest linia start-meta, która przypomina o długiej historii tego toru.

Tak wyglądała pierwotna wersja toru:

ZWYCIĘZCY WYŚCIGU W RÓŻNYCH EPOKACH

Lata 1911-1916

Ten okres to dwa zwycięstwa Pugeota (1913, 1916) i po jednym zwycięstwie: Marmona (1911), Nationala (1912), Delage`a (1914) i Mercedesa (1915). Co roku wygrywał inny kierowca, kolejno: Ray Harroun, Joe Dawson, Jules Coux, Rene Thomas, Ralph de palma i Dario Resta. Wyścig w 1916 roku był chyba skrócony, bo na anglojęzycznej wikipedii pisze, że dystans wyścigu wyniósł 120 kółek, czyli 300 mil.

Wyścigi w 1917 i 1918 się nie odbyły z powodu I Wojny Światowej.

 

Lata 1919-1927

W tym czasie najwięcej zwycięstw miała firma Duesenberg, miała na koncie 3 zwycięstwa i jedno jako konstruktor samochodu . Duesenberg wygrywał w latach: 1922, 1924, 1925 i 1927. Drugi w tym zestawieniu są Frontenac (1920, 1921) i Miller (1923 i 1926), a jedno zwycięstwo miał Peugeot, jako nazwa samochodu. Dwa zwycięstwa miał Tommy Milton (1921 i 1923), a oprócz niego kolejno wygrywali: Howdy Wilcox, Gaston Chevrolet, Jimmy Murphy, Lora L. Corum/ Joe Boyer*, Peter DePaolo, Frank Lockhart i George Souders.

Lata 1928-1941

W tych latach nikt spoza USA nie wygrywał Indy500. Wśród producentów podwozi najwięcej zwycięstw mieli: Miller (1928, 1929, 1933,1934) i Wetteroth (1932, 1935, 1938, 1941). Po dwa zwycięstwa mieli: Stevens (1931, 1936) oraz Maserati (1939, 1940), a po jednym Summers (1930) i Shaw (1937). Miller miał 4 zwycięstwa jako dostawca podwozi, natomiast jako dostawca silników miał aż 9 zwycięstw, drugi w tym zestawieniu jest Offenhauser (3 zwycięstwa)

Przez II Wojnę Światową wyścig ten powrócił 1946 roku.

 

Lata 1946-1949

W tym okresie najwięcej zwycięstw miał Mauri Rose (1947, 1948), który jeździł samochodem z podwoziem Deidta i silnikiem Offenhauser. Jeszcze jedno zwycięstwo dla tego samochodu odniósł Bill Holland. W 1946 roku wygrał George Robson.

 

Lata 1950-1960 (Lata F1 na tym torze)

W tym okresie Indy500 było eliminacją MŚ Formuły 1, jednak ci kierowcy nie kwapili się do pojechania w Indy. Nawet nie wiem, czy jakiś kierowca F1 w ogóle startował w Indy500.

Amerykanie wygrali wszystkie wyścigi w tym czasie. Najwięcej zwycięstw miał Bill Vukovich (1953, 1954). Po za nim wygrywali jeszcze: Johnie Parsons, Lee Wallard, Troy Ruttman, Bob Sweikert, Pat Flaherty, Sam Hanks, Jimmy Bryan, Rodger Ward oraz Jim Rahtmann

 

Lata 1961-1971

W tych latach zaczęli pokazywać się kierowcy Formuły 1, jednak ten wyścig nie był już zaliczany do F1.

Wśród producentów silników najwięcej razy wygrywał tutaj Offenhauser (1961-1964 i 1968), drugi w tym zestawieniu był Ford (1965-1967, 1969-1971). Wśród kierowców najwięcej razy wygrywał wtedy A.J. Foyt (1961, 1964 i 1967), dwa zwycięstwa miał Al Unser (1970, 1971). Oprócz nich wygrywali: Rodger Ward, Parnelli Jones, Bobby Unser, a także mistrzowie Formuły1- Jim Clark, Graham Hill i Mario Andretti.

 

Lata 1972-1977

Dominacji Offenhausera ciąg dalszy, ten producent wygrywał w tym okresie 5 razy (1972-1976). Dwa z nich to były zwycięstwa zespołu McLaren, jedno zwycięstwo odniósł zespół Peneske (silnik McLarena). Dwa razy wygrywał Johny Rutherford (1974, 1976), po jednym zwycięstwie mieli: Mark Donohue, Gordon Johncok, Bobby Unser i A.J. Foyt.

 

Lata 1978-1987

Za każdym razem wygrywał samochód z silnikiem Cosworth. Wśród kierowców najwięcej zwycięstw w tej epoce mieli Al Unser (1978, 1987) i Rick Mears (1979, 1984). Po jednym zwycięstwie mieli: Johny Routherford, Bobby Unser, Gordon Johncok, Tom Sneva, Danny Silivan i Bobby Rahal.

 

Lata 1988-2000

W tym okresie najwięcej zwycięstw mieli: Holender- Arie Luyendyk (1990 i 1997), Rick Mears (1988 i 1991), Al Unser Jr. (1992 i 1994) oraz były kierowca F1, polskiego pochodzenia- Emerson Fittipaldi (1989 i 1993). Oprócz nich wygrywali także: były mistrz F1- Jaques Villeneuve (1995), Buddy Lazier (1996), Eddie Cheveer Jr. (1998), Szwed- Kenny Brack (1999) oraz kolejny były kierowca F1- Juan Pablo Montoya (2000)

 

Lata współczesne

W ostatnich latach najwięcej zwycięstw mieli: Helio Castroneves (2001,2002, 2009) i Dario Franchitti (2007, 2010, 2012). Dwa zwycięstwa miał Dan Wheldon, który zginął w 2011 roku w Las Vegas (2005 i 2011). Oprócz nich wygrywali: Gil de Ferran (2003), Sam Hornish Jr. (2006) oraz Scott Dixon (2008).

Warto zaznaczyć, że w 2012 roku były zawodnik Formuły 1- Takuma Sato był bliski podium, jednak Japończyk walcząc z Franchittim i Dixonem na ostatnim kółku uderzył w barierę.

2012 rok to także kompromitacja Lotusa (jako dostawca silnika), bowiem ambasador marki- Jean Alesi w trakcie wyścigu ujrzał czarną flagę za zbyt wolną jazdę (silniki Lotusa były takie słabe, że w trakcie sezonu IndyCar dostawca opuścił serię).

 

Podsumowanie:

Wśród kierowców najwięcej zwycięstw posiadają: A.J. Foyt, Al Unser i Rick Mears, mają po cztery zwycięstwa. To jest specyficzny wyścig, więc nie dziwcie się, że największą liczbą zwycięstw były 4 zwycięstwa.

 

Smutna strona Indy500

Indy500 to także dużo osób które zginęły i to nie tylko kierowcy, ale także: mechanicy, personel, widzowie oraz jedna przypadkowa ofiara poza torem. Podczas wyścigów łącznie zginęło: 14 kierowców, 7 mechaników oraz 7 widzów. Treningi i kwalifikacje to śmierć: 26 kierowców oraz 7 mechaników. Ponadto zginęły: 4 osoby personelu i przypadkowa ofiara poza torem- 12-letni Wilbur Brink, który zginął w 1931 roku na swoim podwórku blisko toru.

 

OBECNY UKŁAD TORU:

Tor jak to tor; długa prosta, zakręt, krótka prosta, zakręt, długa prosta, zakręt, krótka prosta i zakręt. Oczywiście wszystkie zakręty są wyprofilowane. Patrząc na obrazek toru można odnieść wrażenie, że jest to bardzo łatwy tor, jednak to tylko wrażenie, bowiem cały czas trzeba być bardzo, ale to bardzo skupionym, bandy są bardzo blisko, ponadto trzeba trzymać dobrą linię w zakręcie, bo najmniejszy błąd i uderzasz w bandę. Wiem to, bo śmigam w grze Toca Race Driver 3 na tym torze samochodem Indy Car.

Dane toru:

Długość toru: 2.500 mil/ 4.023 km

Liczba okrążeń: 200 okr.

Pełny dystans wyścigu: 500 mil/ 800 km

 

Obecnie Indianapolis500 jest eliminacją serii IndyCar

 

CIEKAWOSTKI:

Tradycją Indy500 jest to, że zwycięzca zamiast szampana dostaje butelkę mleka. Ten zwyczaj zapoczątkował Louris Meyer w 1933 roku, jednak na stałe wszedł dopiero trzy lata później. Zwyczaj ten oprócz kilku wyjątków (przeważnie w latach 40 i 50) obowiązuje do dziś. Od 1956 roku tylko Emerson Fittipaldi wyłamał się z tradycji w 1993r., kiedy to wypił butelkę soku pomarańczowego.

Ten wyścig jest jednym z najważniejszych wydarzeń sportowych na świecie, które oglądane jest na żywo przez ok. 270 000 widzów.

Łącznie na ten wyścig zgłoszonych było 11 kobiet, z czego do wyścigu zakwalifikowało się ich 9. Ostatnimi kobietami w Indy500 były Katherine Legge, Simona de Silvestro, Ana Beatriz oraz najbardziej znana- Danica Patrick.

 

INFORMACJE O TEGOROCZNYM WYŚCIGU

Najpierw wypadało by powiedzieć na czym co polega. Więc, 11 maja odbył się wolny trening i Rookie Orientation Program, czyli trening dla debiutantów. W tygodniu odbywały się treningi, natomiast w minioną sobotę odbyły się kwalifikacje, które były podzielone na dwa segmenty. W Pole Day walczy 24 kierowców, z których do Fast 9 jak sama nazwa wskazuje 9 najlepszych kierowców. O pola 25-33 walczą w tzw. Bump Day. Wyścig rozpocznie się w niedzielę 26 maja o godz. 12 czasu lokalnego.

 

Pole position do wyścigu sensacyjnie zdobył Ed Carpenter, ze średnią prędkością 368,156 km/godz. Kolejną sensacją była druga najlepsza średnia prędkość Carlosa Munoza, który przecież jest debiutantem, przejechał tor ze średnią prędkością 367,480 km/h. Oprócz tej dwójki z pierwszej linii ruszy Marco Andretti (367,350 km/h). Jak widać w tym wyścigu potrafi zdarzyć się wiele nieoczekiwanych zdarzeń.

 

---

Jeśli jakieś błędy wyłapiecie to napiszcie w komentarzach